Guy groeide op zonder een piano in de huiskamer. Er was geen oude verzameling LP’s. Geen enkele muzikale achtergrond. Het kwam dus niet als een verrassing dat de muzikant in hem twijfelde toen Guy voor het eerst een gitaar in z’n handen nam. Het voelde goed en vreemd tegelijk. “Ik heb mezelf leren spelen maar er waren lange periodes waarbij de gitaar stof stond te happen.” Toch had dat stuk hout iets magisch. “Op de een of andere manier geeft dat ding me net zoveel vrijheid als dat het een martelinstrument is,” zegt Guy over z’n gitaar. Om over zingen nog maar te zwijgen. 

     

Guy moest thuis de eindjes aan elkaar knopen, klassiek geval van gebroken harten en een gebroken gezin. Geen ruimte voor muziek dus. Desondanks of juist door de situatie bleven er woorden en melodieën komen. “Door de jaren heen ben ik echt gaan houden van Blues, Soul, Country, maar ook Hip-Hop muziek. Ik kan niet uitleggen wat grootheden als Howlin’ Wolf, B.B. King en Johnny Cash met me doen. Hun muziek is doordrenkt van pijn maar draagt ook een zekere strijdlust uit. Als ik muziek zou gaan maken zou het zo moeten klinken. Zingen vanuit je hart en je tenen. Volgens mij heeft er deep down, in de krochten van mijn ziel, al die tijd al iemand lopen schreeuwen. Ik wilde ‘m alleen niet horen” 

 

Als dan het moment daar is dat de muziek er echt uit moet, kun je je toch nog met man en macht verzetten. “Possessed by fear, now looking back on the years it destroyed, any sense of joy, a helpless boy” zingt Guy op “If Only I had”. “Altijd die angst, verschrikkelijk! Ik twijfel altijd aan alles. Ik zou nooit op een podium durven staan.” En toen veranderde er iets. Guy en zijn vriendin kwamen er achter dat er een kindje onderweg was. “Ik heb geen idee waarom, maar ik heb toen meteen met mezelf afgesproken om over m’n schaduw heen te springen en een EP op te nemen. Dit EP bleek een album te zijn. Ik verbreek nooit een belofte. Sterker nog, ik beloof je dat m’n tweede album niet lang op zich laat wachten!”