Ik was de plaat kapot aan het denken, ieder woord, elke noot. Een duivelse innerlijke criticus hakte m’n kop eraf. Ik kreeg het niet voor elkaar om dat ding af te maken. Angst is een slechte, maar zeer overtuigende raadgever. Je nek uitsteken en het risico nemen om jezelf voor schut te zetten. Doodeng! In de tijd van ridders en prinsessen was er iemand die hier z’n werk van had gemaakt. Hij was een van de weinigen die niet schuwde om wereldse problematiek aan te kaarten. Met gemak legde hij de vinger op de zere plek, al zingend en dansend. Hij speelde mee in het toneelstuk van het dagelijks leven en keek er tegelijkertijd dwars doorheen. Toch noemde men hem “The Fool”. Was hij een gekkie of een wijsgeer?

 

“A fool thinks himself to be wise, but a wise man knows himself to be a fool,” schreef William Shakespeare rond 1600. Het zijn deze woorden die bij mij een gevoelige snaar raakten. Ik was namelijk helemaal niet aan spelen. Ik was m’n best aan doen om indruk te maken. Het plezier uit muziek, het plezier uit het leven schrappen, daar ben ik op afgestudeerd. Geen wonder dat ik een makkelijke prooi was voor twijfel. Twee jaar lang ben ik in gevecht geweest met mijn onzekerheden. Twee jaar lang ben ik moed aan het verzamelen geweest. Één ding weet ik nu zeker; voor zo lang als ik leef zal ik de muren blijven afbreken om bij mijn onbevangenheid te komen. Want achter die muren draait alles om spelen. Daar is een “fool” het coolste wat je kunt zijn. Ik zal niet van deze aardbodem verdwijnen met mijn muziek nog in me, “I’ve got to go out and play!”